This paper argues that the idea of a computer is unique. Calculators and analog computers are not different ideas about computers, and nature does not compute by itself. Computers, once clearly defined in all their terms and mechanisms, rather than enumerated by behavioral examples, can be more than instrumental tools in science, and more than source of analogies and taxonomies in philosophy. They can help us understand semantic content and its relation to form. This can be achieved because they have (...) the potential to do more than calculators, which are computers that are designed not to learn. Today’s computers are not designed to learn; rather, they are designed to support learning; therefore, any theory of content tested by computers that currently exist must be of an empirical, rather than a formal nature. If they are designed someday to learn, we will see a change in roles, requiring an empirical theory about the Turing architecture’s content, using the primitives of learning machines. This way of thinking, which I call the intensional view of computers, avoids the problems of analogies between minds and computers. It focuses on the constitutive properties of computers, such as showing clearly how they can help us avoid the infinite regress in interpretation, and how we can clarify the terms of the suggested mechanisms to facilitate a useful debate. Within the intensional view, syntax and content in the context of computers become two ends of physically realizing correspondence problems in various domains. (shrink)

Two positions of Bolinger, about synonymy and meaningfulness of words, point to significance of controlling the referentiality of word forms, from representing them in grammar to their projection onto surface structure, i.e. configurationality. In particular, it becomes critical to control the range of surface substitution for surface syntactic categories of words to maintain referential properties of idiosyncrasy. Categorial grammars as reference systems suggest ways to keep the two aspects in grammar. The first dividend of adopting a categorial perspective is systematically (...) distinguishing metaphorical sense extensions from idioms. The second dividend is procedural. Some tokens can be seen to be types themselves, with distinct referential import. Furthermore, some idiomatic meanings which require a unique phonological word for specific reference to events and participants can be types too. Together they can be thought of as the idiotype. The idiotype as idiosyncrasy’s foot through the door of grammar reveals controllable range of possibilities for referentiality and configurationality of idiosyncrasy. Phrasal and idiomatic meanings can then be treated compositionally, given the proposed added role of paracompositionality arising from event versus predicate distinction at the level of predicate-argument structure, in multiword expression cum idiom and phrasal verb treatment, which we show for English, Mandarin Chinese and Turkish. (shrink)

A response to a recent critique by Cem Bozşahin of the theory of syntactic semantics as it applies to Helen Keller, and some applications of the theory to the philosophy of computer science.

Fıkıh usulünün dil ve yorum bahislerinde yer alan konulardan biri âmm lafızlardır. İlk dönemlerde umum ifadelerin tanımına, varlığına ve kapsamına dair tartışmalar yer alırken Gazzâlî sonrasında klasik mantığın konularından olan tümeller de tartışmada yerini aldı. Bu makale âmm lafızların gönderimde bulunduğu anlamın tümelliğini sorgulamakta ve klasik sonrası usul düşünürlerinin umum-tümel ilişkisine dair teorik açıklamalarını incelemektedir. Makalenin iddiası şudur: Fıkıh usulünün elfâz bahislerinde ele alınan umum ifadelerin tümellere delâletini savunan ve bunu dilin zihnî suretlere vaz olunmasına bağlayan ilk usulcü Gazzâlî’dir (ö. (...) 505/1111). Fahreddin er-Râzî (ö. 606/1210) ve sonraki dönem usulcüler ise âmm lafızların tümelliğini kabul etmemiş sadece fertleri arasında tümel bir anlamın var olduğunu savunmuştur. Aynı düşünceyi devam ettiren Karâfî (ö. 684/1285), İsfahânî (ö. 688/1289) ve Sübkî (ö. 771/1370), İbn Sînâ’nın (ö. 428/1037) etkisiyle umum ifadeleri tümel önermeler olarak değerlendirirken Teftâzânî (ö. 792/1390) kapsam kavramı üzerinden hem tüm hem tümel olarak görmüştür. Her iki farklı anlayışın öğretilerini eklektik bir tavırla inceleyen Cem‘u’l-cevâmi‘ üzerine şerh ve haşiye yazan usulcüler ise tüm, tümel ve tümel önerme olmak üzere üç farklı kabul sergilemiştir. (shrink)

This unique volume will appeal to those interested in the philosophy of mind, cognitive science, and artificial intelligence as well as students of Castaneda and Latin American philosophy.

In this concise book based on his Arne Ryde Lectures in 2002, Young suggests a conceptual framework for studying strategic learning and highlights theoretical developments in the area. He discusses the interactive learning problem; reinforcement and regret; equilibrium; conditional no-regret learning; prediction, postdiction, and calibration; fictitious play and its variants; Bayesian learning; and hypothesis testing. Young's framework emphasizes the amount of information required to implement different types of learning rules, criteria for evaluating their performance, and alternative notions of equilibrium to (...) which they converge. He also stresses the limits of what can be achieved: for a given type of game and a given amount of information, there may exist no learning procedure that satisfies certain reasonable criteria of performance and convergence. In short, Young has provided a valuable primer that delineates what we know, what we would like to know, and the limits of what we can know, when we try to learn about a system that is composed of other learners. (shrink)

In the Platonic work Alcibiades I, a divinely guided Socrates adopts the guise of a lover in order to divert Alcibiades from an unthinking political career. The contributors to this carefully focussed volume cover aspects of the background to the work; its arguments and the philosophical issues it raises; its relationship to other Platonic texts, and its subsequent history up to the time of the Neoplatonists. Despite its ancient prominence, the authorship of Alcibiades I is still unsettled; the essays and (...) two appendices, one historical and one stylometric, come together to suggest answers to this tantalising question. (shrink)

Hadislerin doğru anlaşılması ve yorumlanması çabası ilk defa Hz. Peygamber döneminde başlamış, tâbiîn ve tebeu’t-tâbiîn döneminde hadislerin tedviniyle birlikte hız kazanmış ve bu hususta önemli çalışmalar yapılmıştır. İlerleyen süreçte fıkıh usulünün verilerini kullanarak ahkâm hadislerinden hüküm çıkarma ve lafız-mâna ilişkisi konusunda hakikat-mecaz ekseninde yeni yorum yöntemleriyle uygulamalı olarak ele alınan eserler telif edilmiştir. Bu eserlerin başında İbn Dakīkulʿîd’in, Şerḥu’l-İlmâm bi-eḥâdîs̱i’l-aḥkâm’ı gelmektedir. Şerḥu’l-İlmâm hadis şerh edebiyatında muhteva zenginliğini arttıran ve kullanılan bazı izah yöntemlerini geliştirerek kendisinden önceki şerhleri geride bırakmış bir eserdir. (...) Bu çalışmada İbn Dakīkulʿîd’in hadisleri anlamada ve yorumlamada mecazi anlatım üslubu babında ortaya koyduğu yaklaşım ele alınmıştır. Böyle bir konunun tercih edilmesindeki ana etmenlerin başında mezkûr eserde hüküm istinbâtında hakikat-mecaz bağlamında benzer şerh çalışmalarına nispetle, analitik yaklaşımların ön plana çıkması ve alana katkı sağlaması gelmektedir. Çalışmanın hedefi, Şerḥu’l-İlmâm’da hakikat-mecaz ekseninde İbn Dakīkulʿîd’in hadisleri nasıl yorumladığını ortaya çıkarmak ve elde edilen bulgularla yeni yorum imkânlarına alan açmaktır. Lafzın mânaya delaleti konusunda hakikat ve mecaz arasındaki ilişki ve kesişim noktaları çoğu zaman bir problem olarak durmaktadır. Hadis metinlerinin yorumlanmasında hakikat ve mecazın birlikte kullanım alanlarının tespit edilmesi ve hakikat-mecaz ayırımının işlevsel yönünün ortaya çıkarılması, hadislerin doğru anlaşılmasına ve yorumlanmasına katkı sağlayacaktır. Araştırmada öncelikli olarak Şerḥu’l-İlmâm’ın hadis ve fıkıh sahasındaki önemi ve değeriyle ilgili bilgi verilmiş, sonra hakikat ve mecaz kavramlarının tanımlarına geçilmiştir. Mecaz türleri arasında sadece İbn Dakīkulʿîd’in atıf yaptığı istiare, teşbih, teşbîhu’l-mânevî ve teşbîhu’s-sûrî gibi kavramlara yer verilmiştir. Son olarak İbn Dakīkulʿîd’in hakikat ve mecazı bir yöntem olarak nasıl kullandığı konusu örnekler çerçevesinde tahlil edilmiştir. Araştırmada, İbn Dakīkulʿîd’in hakikat ve mecazın zamansal boyutuna, hakikat ve mecaz ayırımında tazmînin rolüne, hakikat ve mecazın cemʿine, hakikate en yakın mecazlara ve hakikat-mecaz arasındaki tercih sebeplerine değinerek hakikat ve mecazı bir yöntem olarak kullandığı sonucuna ulaşılmıştır. İbn Dakīkulʿîd’in hakikat ve mecazı birlikte kullanmasının işlevsel yönleri ve faydaları arasında; lafızların lugatlarda geçtiği anlamları keşfetmek, lafzın anlamında derin ve net açılımlar yapmak, tekellüflü mânaları ayıklamak, mecaza hamledilmeyi gerekli kılan alâkaları/bağları belirlemek, çözümlemeci yaklaşımla muhtemel mânaları ortaya çıkarmak gibi hususlar yer almaktadır. Eğer İbn Dakîku'l-Îd, el-İlmâm'da sadece 57 hadisi değil de bütün hadisleri şerh etme imkânı bulmuş olsaydı Şerhu'l-İlmâm, hadislerin hakikat ve mecaz temelinde şerh edildiği bugün üzerinde en çok konuşulan eserlerden biri olurdu. (shrink)

In studying the thinkers discussed, we have generally used (translations of) their writings. The very breadth of this study makes one dependent upon ...

Özet Hz. Peygamber’in her hâlini bizzat müşahede edecek kadar yakın ve Kur’ân’ın ilk muhatapları olan sahabe neslinin örnek hayatı ve ilmi kişilikleri hakkında çalışmak, bilgi edinmek, Kur’ân’ı ve Rasûlullah’ı doğru anlamanın temel yöntemini teşkil eder. Abdullah ibn Mes’ûd, ilmi yönden zengin birikime sahip ve yaşantısı bakımından farklı bir kişiliği vardır. Müslüman olduktan sonra Rasulullah’ın yanından hiç ayrılmayan, her türlü hizmetinde bulunan, öyleki ehl-i beytten fark edilmeyecek kadar O’na yakın olan İbn Mesʿud, aynı zamanda hemen hemen bütün savaşlarda Rasulullah’ın yanında bulunmaktan (...) geri durmayan diğer taraftan Resulullh’tan sonra da Kur’ân ve İslâm’a hizmet eden ve müslümanları eğiten bir muallimdir. Kur’ân-ı Kerîm’e ve Arapçaya olan vukûfiyeti, başta kıraat olmak üzere tefsir, hadis ve fıkıh ilmine dâir derin bilgisiyle öne çıkmış ve isim yapmış olan Abdullah ibn Mes’ûd Rasulullah’ın övgüsüne mazhar olmuş ashabın büyüklerindendir. Abdullah ibn Mes’ûd’un Kur’ân’ın nüzûlünün neredeyse tamamına şahit olması ve Peygamber’in yakınında bulunması, Kur’ân ve Kıraat ilimler açısından çok önemlidir. Abdullah İbn Mesʿud’un kıraatı iki gruptan oluşmaktadır. Birincisi hemen birçok kıraat-ı aşere imamının senetlerinde yer alan ve üzerinde ittifak edilen sahih kıraatler, ikincisi de müfessirlerin tefsirlerinde ele aldıkları ve tefsir kabilinden izahatları, dil bakımından istişhadda bulundukları, ihticac için kullandığı veya sadece müteradif olarak ele aldığı ifadeleridir. Bu çalışmada kıraatini bizzat Hz. Peygamber’den alan İbn Mes’ûd’un kıraat ilmini elde ettiği yol ve alanları irdelenmiştir. Özellikle onun Hz. Peygamber’den Kur’ân tâʿlimi, Allah Rasûlu ve Cebrail’in katılımıyla gerçekleşen Kur’ân’ın arzına katıldığını söylemesi, genelde İslâmî ilimlere özelde Kıraat’a yaptığı katkı, cem, istinsah ve Mushaflar konusundaki tutumu, ashâbın onun kıraati hakkındaki sözleri ve görüşleri gibi konuları incelenmeye çalışılmıştır. Sonuç olarak birçok ilim dalında söz sahibi olduğu gibi Kıraat ilminde de imam olan büyük sahabi Abdullah ibn Mesʿdun kıratinin mahiyeti hakkında bilgi verilmiştir. (shrink)

Open peer commentary on the article “The Autopoiesis of Social Systems and its Criticisms” by Hugo Cadenas & Marcelo Arnold. Upshot: I discuss the foundations of what I have said in my work as a biologist on autopoiesis, molecular autopoietic systems and social systems. I argue that the theme of sociology should be to understand how is it that we come out of the social manner of living that is the foundation of our origin as languaging and reflecting human beings.

Analytical study of the social theories of Muslim philosophers belonged to 9th to 18th centuries.